Τι είδα στο φετινό Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ της Θεσσαλονίκης

Το φετινό Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ της Θεσσαλονίκης ήταν αρκετά ιδιαίτερο, καθώς λόγω της κατάστασης που επικρατεί στον κόσμο, πραγματοποιήθηκε μέσω του διαδικτύου. Πιο συγκεκριμένα, το Φεστιβάλ διέθεσε κάθε ντοκιμαντέρ για 400 προβολές, για χρήστες αποκλειστικά εντός Ελλάδος. Τις τελευταίες μέρες, έδωσε και κάποιες ακόμα προβολές στο κοινό, για τις ταινίες που βραβεύτηκαν.

Αυτή δεν ήταν η μόνη δράση του Φεστιβάλ το τελευταίο χρονικό διάστημα. Κατά την περίοδο της καραντίνας ανά 2-3 ημέρες ανέβαζε στο YouTube 1-2 φιλμάκια νεαρών ανερχόμενων σκηνοθετών. Επίσης, κατά τη διάρκεια του Φεστιβάλ, έγιναν και αρκετές ανοιχτές συζητήσεις, για θέματα όπως ο Ανθρωπόκαινος και τα memes.

Τι μου άρεσε από τα ντοκιμαντέρ που είδα

Κατα τη διάρκεια του 22ου Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης (19-28/5/2020) , παρακολούθησα συνολικά 23 ντοκιμαντέρ και ταινίες μικρού μήκους. Σε αυτό το άρθρο θα σας παρουσιάσω τα 2 ντοκιμαντέρ που μου άρεσαν περισσότερο.

An Impossible Project (2020)

Με απλή αναλογική

Σκηνοθέτης: Jens Meurer

Γυρισμένο σε φιλμ 35mm, όπως ακριβώς του αξίζει. Ένα ντοκιμαντέρ που θα μας υπενθυμίσει την αναλογική πλευρά του ανθρώπου. Η ύπαρξη μας είναι γεμάτη ψεγάδια, χειροπιαστή και μοναδική. Το ντοκιμαντέρ επικεντρώνεται σε ένα μοντέρνο ήρωα, έναν Αυστριακό βιολόγο, τον Florian Kaps, που βάλθηκε να πετύχει το ακατόρθωτο. Το 2008 φαινόταν σίγουρο ότι θα κλείσει και το τελευταίο εργοστάσιο της Polaroid, όμως αυτός ο άνθρωπος πάλεψε για τη διατήρηση του, μέχρι και τη στιγμή που έφυγε από το περιβάλλον της εταιρείας. Μετά από αυτή του τη φυγή, δεν έχει σταματήσει να αγωνίζεται για την αναβίωση του αναλογικού κόσμου. Είναι ένα ντοκιμαντέρ που θα αλλάξει τον τρόπο που σκεφτόμαστε και θα αναθεωρήσουμε την αναλογική φύση μας.

Το trailer του ντοκιμαντέρ:

Collecting Time (2020)

Συλλέγοντας τον χρόνο

Σκηνοθέτης: Χρήστος Σάγιας

Ενα ντοκιμαντέρ που πρέπει να δει κάθε σινεφίλ. Ο κύριος Δημήτρης Πιστιόλας, ένας πρώην ταχυδρόμος, μέχρι τις τελευταίες στιγμές της ζωής του, αφιέρωσε το χρόνο του για να συλλέξει κοντά στις χίλιες κινηματογραφικές μηχανές. Την πρώτη την αγόρασε γύρω στο 1960 και από τότε δε σταμάτησε στιγμή να μαζεύει καινούργιες. Οι μηχανές κοσμούν δύο μικρούς χώρους στην Αθήνα και ελπίζω σύντομα να γίνει ένα μουσείο που θα τις φιλοξενήσει. Ο κύριος Δημήτρης μπήκε αρκετές φορές στο βιβλίο Guinness, λόγω της μεγάλης συλλογής του. Τα πλάνα με τον ίδιο να μιλάει για τις μηχανές με τόσο αγάπη, αλλά και τα πλάνα της γυναίκας του, της κόρης του και κάποιων σημαντικών Ελλήνων σκηνοθετών και κινηματογραφιστών, όπως ο Νίκος Καβουκίδης και ο Παντελής Βούλγαρης σε συνδυασμό με το εξαιρετικό animation, καθιστούν το μισάωρο αυτό ντοκιμαντέρ, ένα πραγματικό διαμάντι.

Το trailer του ντοκιμαντέρ:

Κλείνοντας αυτό το άρθρο, θέλω να ευχαριστήσω το Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης για αυτό το 10ήμερο που μας πρόσφερε και ελπίζω σύντομα να μπορέσουμε να παρακολουθήσουμε ταινίες και ντοκιμαντέρ σε αίθουσες. Θα ήταν το πρώτο Φεστιβάλ που θα ήμουν εθελοντής, αλλά δυστυχώς αυτό δεν ήταν εφικτό λόγω των συνθηκών που βιώνουμε. Σύντομα όμως, θα τα ξαναπούμε αγαπημένο μου Φεστιβάλ!

Για περισσότερες πληροφορίες: https://filmfestival.gr/el/

Αναλυτικά η λίστα με τα 23 ντοκιμαντέρ που είδα: https://letterboxd.com/gentes/list/tdf-22-online/